Ονειροπαγίδες

Σκέψεις... πόσο γρήγορα σε ταξιδεύουν εκεί που θες να βρεθείς... Και πόσο κρίμα που το σώμα δεν μπορεί να ακολουθήσει εκεί που θάθελες να είσαι όσο τίποτε άλλο... κι ας μην υπάρχει πια ο κόσμος που ταξίδευες αιώνες πριν με τρόπο μαγικό, κι ας κείτονται χορταριασμένα τα ερείπια των όσων κάποτε στο φως έλαμπαν κι αθάνατα κι αναλλοίωτα στο χρόνο έδειχναν...

Κλείνεις τα μάτια, άθελά σου... μ' ένα ελαφρό μειδίαμα ο Μορφέας να σε παρακολουθεί καθώς με σκοτεινά πέπλα σε τυλίγει και σε μέρη γνώριμα σ' οδηγεί... Δεν το επιδίωξες, ίσως και να μην το ήθελες... Όμως ακόμα και μέσα σ' αυτήν την απατηλή πραγματικότητα του νου γνωρίζεις τι συμβαίνει, ξέρεις να διακρίνεις το υπαρκτό από το ανύπαρκτο, πονάς, λυπάσαι, τρομάζεις, χαίρεσαι... γελάς... Ξέρεις για πόσο λίγο στήθηκε αυτό που παρακολουθείς... με τους κομπάρσους και τα περίεργα στημένα σκηνικά ...αλλά δε θες να ξυπνήσεις, κι ας μοιάζει με εφιάλτη... Πρωταγωνιστής σε γνώριμη ταινία και τ' όνειρο δικό σου...Το ίδιο πρόσωπο, ο ίδιος χείμαρρος μαλλιών, τα ίδια μάτια γλυκά να σε θωρούν όπως πάντα το έκαναν και ίσως ακόμα να το κάνουν...

Δεν το επεδίωξες να ονειρευτείς, όχι, δεν το ήθελες...

Μα ίσως τα όσα έπρεπε να ευχηθείς σ' ένα χαμένο κομμάτι της ζωής σου - ίσως το πιο όμορφο - να βρήκαν τρόπο να ειπωθούν...

...έστω κι έτσι λοιπόν...

Χρόνια Πολλά στο ρυάκι που πότισε μια χέρσα γη και μ' άνθη τη γέμισε... Χρόνια Πολλά στο χείμαρρο των αισθήσεων που έμπασε το είναι σου σε μαγικές ατραπούς και φωτεινά μονοπάτια... Χρόνια Πολλά στο πιο όμορφο και ζωντανό κομμάτι της ζωής σου, την πηγή της ίδια της ζωής σου, τον ίδιο σου τον εαυτό...