Πόσα γίνονται γύρω μας και θα θέλαμε να είναι αλλιώς. Πόσα θεωρούμε ότι μας αξίζουν και δε θα τα γευτούμε ποτέ... Μένουμε στη σκληρή κρούστα, δαγκώνουμε τον πάγο, σταματάμε στον τοίχο μπροστά μας που ορθώνεται τείχος. Τείχος πανύψηλο, θεόρατο, απρόσιτο, συμπαγής φυσική πέτρα, χωρίς κάποια είσοδο, χωρίς κάποιο σημείο χαλαρό ανάμεσα στους αρμούς ώστε να μπορείς να εισέλθεις... Κι ο πολιορκητικός κριός άχρηστος, στο τείχος ρήγμα δε θα επέλθει όσο κι αν προσπαθείς…
…εκτός αν…
Πότε είπες τελευταία φορά "σ' αγαπώ"?
Όχι μηχανικά, όχι επειδή πρέπει να ακουστεί, ή απλά επειδή πρέπει να ειπωθεί ή επειδή κατάντησε μια λέξη καραμέλα μέσα σε μία σχέση ανόμοιων μα τόσο όμοιων όντων…
Πότε ένιωσες την αύρα γύρω σου να ηλεκτρίζεται μέσα σ’ ένα αντίστοιχο πεδίο ενός άλλου πλάσματος και το αποτέλεσμα να σε τυλίγει με χρώματα, εικόνες, αρώματα, και μύρια συναισθήματα που δεν ήξερες καν ότι τα είχες? Να ανεχτείς στο ίδιο τετραγωνικό που σ' αναλογεί μια δεύτερη ψυχή να σε στοιχειώσει? Εκεί, για πάντα, κι ας μην το πίστεψε ποτέ...
Τι είναι η αγάπη, ξέρεις? Αφοσίωση, στοργή, ψυχικός δεσμός, αντικείμενο συμπάθειας, σκεύος ηδονής, αοριστολογίες φαντασιόπληκτου?
Αγάπη είναι να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα, να δίνεις όσα έχεις και τίποτα να μην κρατάς, να δέχεσαι αιμόφυρτο σ' αρένες να σε σέρνουν, ξέροντας ότι ό,τι είχες απλά σε άλλον θα δοθούν, κι εκείνος ή εκείνη τρόπαιο θα στήσουν αφού το σκηνικό με τα δικά τους συμπληρώνουν, το σύνολο ως δικό τους θα διαφεντεύουν, ζώντας απ’ αυτό, ζώντας μ’ αυτό, ζώντας γι’ αυτό…
Κι ο έρωτας?
Τοξεύει αόριστα κι όποιον πάρει ο Χάρος. Σε άλλους εξοστρακίζονται τα βέλη, ούτε που ξύνουν την πανοπλία τους. Άλλους τους καρφώνει και τους μεταμορφώνει αφήνοντας πληγές δυσβάσταχτες που δε θα κλείσουν ποτέ. Αλάτι στην πληγή τα πάντα γύρω τους…
Αισθήματα που παραγκωνίζονται και λόγια που σταχυολογούνται…
Πότε είπες τελευταία φορά "σ' αγαπώ"?
