Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Ανόμοια κοινά

...Μα κάτι πρωινά, πώς να τα ξεχάσεις...

Η μάχη ολονύκτια με τύψεις κι Ερινύες με δαίμονες κι ελπίδες, γυμνές λεπίδες να τραβούν, τη μέρα που χαράζει για να πλάσουν...

Ν
αι, μοναδική η κάθε μέρα, για λίγο μόνο ζει για πάντα μας στοιχειώνει. Κορμιά που πάντα ήταν μαζί και σκέψεις μπολιασμένες στον ίδιο τον γλυκό βλαστό μεράδι ν' αναζητούν, στον άνεμο σκορπίζουν...

Κ
ι όπως απομακρύνεται, σκιά κι ομίχλη σε τυλίγουν... σκεπάζουν συναισθήματα, σκέψεις, βλέμματα, εικόνες, όλα όσα ήξερες, όλα όσα ήθελες, όλα όσα ήλπιζες να σέρνονται μαζί της και πίσω δεν κοιτούν...

Σ
χοινοβατούμε στο κενό κι ελπίδα απλά ο φόβος...

Μα είναι κάτι πρωινά.... τόσο μακρινά πια... χρόνια ατελείωτα...