Μνήμες

Ολόγιομο φεγγάρι στο απλωμένο άπειρο, να σπέρνει συναισθήματα και να θερίζει μνήμες, μνήμες όμορφες, μνήμες αθώες, μνήμες που πονάνε, μνήμες που σ’ οδηγούν πίσω στο χρόνο… Και ξάφνου γίνεσαι ταξιδιώτης ονείρων καθώς σε τύλιξε με το φως του, φως δανεικό αλλά τόσο υπέροχο, τόσο γλυκό.

Είναι αυτό που θέλεις, είναι αυτό που δεν έχεις κι είναι αυτό που δε θα έχεις ποτέ.

Αλλά όταν ταξιδεύεις ως λαθρεπιβάτης σ’ όνειρα, όλα σου ανήκουν, τείχη γκρεμίζονται, κλειδαριές θρυμματίζονται, θύρες αιώνια σφαλισμένες ανοίγονται ορθάνοιχτα και δε θα κλείσουν ποτέ, ποτέ όσο διαρκεί το φως που ακατάπαυστα σε λούζει από αυτό το ουράνιο σώμα που σε κοιτάει τόσο προσεχτικά εσένα και μόνο εσένα…

θα σβήσουν αμέσως μετά τα όνειρα αλλά λίγο σε νοιάζει, η στιγμή που βιώνεις είναι αθάνατη και κανείς δε θα σου την πάρει…