Ρίξε τα σκοινιά, τέντωσέ τα, δοκίμασε τα για να σιγουρευτείς ότι είναι ασύντριφτα και άλυτα, με καλοτυλιγμένα νήματα πλεγμένα και δέσε τον κόμπο σαν σημείο στην ευθεία για να ορίσεις μια αρχή ή ένα τέλος... δεν έχει σημασία... σπας μ΄ένα σημείο το ατέλειωτο που αρχίζει και τελειώνει στο άπειρο. Όσα υφίστανται οι άνθρωποι τα υφίστανται και οι Θεοί...Πάρε περισσότερα σκοινιά και απλωσέ τα, συγκράτησέ τα με κόμπους και δεσμούς σα δίχτυ της αράχνης... Δέσε δυο μέλη αταίριαστα μ' αυτό και άστα στην προσοχή του Χρόνου. Κανείς δε θα τ' απειλήσει ούτε κι αυτός ο Αλέξανδρος... Δεν καταλύεις τα δεσμά κόβοντάς τα, δεν είναι νίκη ο διαχωρισμός. Ίσως γι΄αυτό κι ο γόρδιος δεσμός δεν κόπηκε ποτέ παρά μόνο αφαιρέθηκε η σφήνα από το τιμόνι ρίχνοντας καταγής το σκοινί, χωρίς να λυθεί ο κόμπος...
Amor osculo significatur, necessitas nodo... ο έρωτας δηλώνεται με το φιλί, η ανάγκη με τον κόμπο...
Τι προηγήθηκε, ο έρωτας ή η ανάγκη? Το φιλί η ό κόμπος? Κaι πού να υποταχτείς... στα γλυκόλογα του έρωτα ή στα άκαμπτα δεσμά της ανάγκης?
Ούτε οι Θεοί δεν ξέρουν να σου πουν γι΄αυτό και προσποιούνται, κι εσύ μ' αυτούς καθώς καραδοκεί η μοίρα, η ειμαρμένη...
Κι ας προσποιείσαι ότι τάχτηκες με του έρωτα τις βουλές, η ανάγκη σ' έχει σπρώξει... κι ας άφησες τη λογική να σε τυλίξει με δεσμά... τον έρωτα προσμένεις...
Θνητό παιχνίδι, θεϊκό... μα τόσο απατηλό και τόσο αναγκαίο...
