Βγάζεις το μαύρο πλέγμα από τον καρπό σου, χαμογελώντας το προσφέρεις να δέσει έναν άλλο καρπό που κι αυτός δικός σου είναι... όπως δικό σου είναι αυτό απέναντί σου, το νιώθεις, σαν είδωλο καθρέφτη να σου χαμογελά όταν χαμογελάς, να λυπάται όταν λυπάσαι, να σε κλείνει στην αγκαλιά του όταν το αγκαλιάζεις... και κάτω από τα σκούρα γυαλιά ενός άλλου κόσμου δε θα δεις αυτό που δε θέλει να φανερωθεί γιατί δεν έχει το χρόνο να φανερωθεί... Κι ας αναλαμβάνει η λογική να εξηγήσει το πώς και το γιατί θα κυλήσει ένα δάκρυ, άκρη δε θα βγάλει... ας την στην άκρη να μετουσιωθεί σε συναίσθημα... κάτι άλλο δεν της αξίζει...
Θυμάσαι τη βροχή που έβρεχε το πρόσωπό σου παρασύροντας το δάκρυ που κύλησε, σβήνοντας από το πρόσωπο κάθε ίχνος θλίψης που βάρυνε το είναι σου? Μαγεία απίστευτη που δεν αντιλαμβάνεσαι παρά όταν υπάρχει εκείνος ο λόγος που θα συνεπάρει τις αισθήσεις σου...Απόρθητα τείχη χτισμένα σε απόκρημνες λιθοσειρές υψώνει η λογική, με τάφρους ν' ανοίγονται κάθε στιγμή να σε καταπιούν και να σε συνεφέρουν... Πέπλα αέρινα τυλίγουν το συναίσθημα, βλέπεις πίσω τους και χωρίς να τα τραβήξεις... Νιώθεις την κάθε στιγμή, αισθάνεσαι το καθετί απ' όποια απόσταση κι αν χωρίζει εσένα και τ' όνειρό σου. Κράτα φυλακισμένη τη λογική, μην την αφήνεις στιγμή να βγει... Δεν ανήκει εδώ, δεν έχει λόγο ύπαρξης όταν θα υπερβείς τα εσκαμμένα...
Στα δύσκολα να είσαι εκεί... πάντα εκεί... και το βλέμμα σου στο είδωλο το κατάφωτο να καθρεφτίζεται και μη φοβάσαι τη φθορά που περιγράφει...
