Ανόμοια κοινά

...Μα κάτι πρωινά, πώς να τα ξεχάσεις...

Η μάχη ολονύκτια με τύψεις κι Ερινύες με δαίμονες κι ελπίδες, γυμνές λεπίδες να τραβούν, τη μέρα που χαράζει για να πλάσουν...

Ναι, μοναδική η κάθε μέρα, για λίγο μόνο ζει για πάντα μας στοιχειώνει. Κορμιά που πάντα ήταν μαζί και σκέψεις μπολιασμένες στον ίδιο τον γλυκό βλαστό μεράδι ν' αναζητούν, στον άνεμο σκορπίζουν...

Κι όπως απομακρύνεται, σκιά κι ομίχλη σε τυλίγουν... σκεπάζουν συναισθήματα, σκέψεις, βλέμματα, εικόνες, όλα όσα ήξερες, όλα όσα ήθελες, όλα όσα ήλπιζες να σέρνονται μαζί της και πίσω δεν κοιτούν...

Σχοινοβατούμε στο κενό κι ελπίδα απλά ο φόβος...

Μα είναι κάτι πρωινά.... τόσο μακρινά πια... χρόνια ατελείωτα...