Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Πενθεσίλεια

Ο ορισμός του ήρωα, κι ο ορισμός του θανάτου... Βίοι Παράλληλοι, κι ο Πλούταρχος απών... σύντομη ζωή, πρόωρος θάνατος στη μάχη κι η εξίσωση τη λύση της θα βρει... Πλήρες βίαιων συναισθημάτων θα βιαστεί το πεπρωμένο να συναντήσει μα μ' απούσα τη λογική... την έχει εξοστρακίσει άλλωστε προ πολλού η οργή που έχει φωλιάσει στο μυαλό, στην καρδιά, σ' όλο το σώμα. Οργή και θάρρος αδελφωμένα να βαδίζουν, κοντά κι η ζηλευτή η τέχνη του πολεμιστή του να μοιράζει θάνατο, κι αυτά περίτεχνα δεμένα μεταξύ τους...

Σκληρός χαλκός... κασσίτερος, πολύτιμο χρυσάφι κι ασήμι να τον ντύνουν... πέντε οι πτυχές μετάλλων περίτεχνα δεμένες, δοράτων και βελών αιχμές να αποκρούουν... λαμπρό στεφάνι, τρίδιπλο κι αργυρός τελαμώνας να κρέμεται, το σύνολο να δένει... το σώμα Αυτού που έμελλε να την κρατά, αλώβητο ν' αφήσει...

Θνητός κι αθάνατος ο ισόθεος Πηλείδης... Και πόσο τρομερός αυτός ο θυμός που από την αρχή τον κατευθύνει... Μα πόσο πιο τρομερός ο 'Ερωτας που στα δεσμά του άρματός του θα τον δέσει εκεί που δεν τον περιμένει και σαν του Πριάμου το γιο πίσω του θα τον σέρνει, νεκρό, γυμνό, στο γύρο του θριάμβου...

Νεκρώνεται η σάρκα όταν παραλύει, το θάνατο πλησιάζει... Μα όταν παραλύουν τα συναισθήματα, η αιχμή του βέλους του θεού απλά το στόχο της έχει βρει... Κι ας τυλίγουν τα δώρα των θεών το θείο σώμα του ήρωα, κι ας σπάνε πάνω δόρατα, βέλη ξίφη... αδύναμα, θνητών τα χέρια τα βαστούν και τα εκσφενδονίζουν... Τα λαμπρά τα δώρα των θεών δεν είναι εύκολο από θνητούς να νικηθούν...

Ατύχησε...

Κι εκείνους τους παντοδύναμους θεούς, ο Έρως εξουσιάζει, πόσο τους θνητούς...

Πέντε οι πτυχές μετάλλων στην ασπίδα, στην πανοπλία την αστραφτερή, κι η ομορφιά κι η τρομερή η λάμψη της τον τρόμο γύρω να σκορπά...

Πέντε οι αισθήσεις που παραλύουν όταν η αιχμή του βέλους του θεού, το σώμα διαπεράσει...

Πενθεσίλεια...

Τι θέλησες, τι γύρευες, κόρη του Άρη και βασίλισσα του αλαργινού του Πόντου στη ματωμένη άμμο της Τρωάδος? Χρόνια ατέλειωτα, θνητοί κι αθάνατοι με λύσσα και οργή ζωές σαν τα γιομωμένα στάχια εκεί θερίζουν... και ματωμένος, άχαρος κι ασήμαντος ο λιγοστός καρπός τους...

Ανδρεία εκ του ανδρός... Και πόση η ταπείνωση, η οργή μα κι ο κρυφός ο θαυμασμός για την ανδρεία της Αμαζόνας που τα πλήθη των Αχαιών ως τα καράβια τους θ' ακολουθήσει η ανδροκτόνος, σκορπώντας μ' ορμή το θάνατο ανάμεσά τους...

Η περίτεχνη η προσωπίδα της θεάς με το λοφίο που ανεμίζει, μια τρομερή όψη στα μάτια των Αχαιών... Ποιος δαίμονας ξεχύθηκε και τις ζωές αρπάζει, στου Αϊδωνέα την αυλή με βία να τις στέλνει, αέναα να βολοδέρνουν κάτω από το μαύρο, το ανήλεο της γης το χώμα?

Ο άνδρας της ζωής της κι άνδρας που θα της πάρει τη ζωή, όλα σε μια στιγμή πλεγμένα... Η μοίρα τάχει κλώσει, μ' ασημένια και χρυσή κλωστή δεμένα όλα. Μα πόσος χρυσός, πόσο ασήμι ν' αναλογεί στον καθένα..?

Ζωές κομμένες γύρω της, δόρατα κι ασπίδες τσακισμένες, ματωμένα σώματα, τσακισμένα μέλη... Βία, οργή... θρήνος. Σαν την μαινάδα που με ξέπλεκα μαλλιά κι ακάλυπτο το σώμα στα δάση θα χαθεί, το δαίμονά της ν' ακολουθήσει...

Τι νά νιωσες, βασίλισσα, του Πηλέα το γιο αρματωμένο μες το φως σαν είδες? Ούτε στιγμή δε σκέφτηκες, τρελή, ποιος ο θεός μπροστά σου που ορθώθηκε, αφού οι θνητοί σκόρπισαν μπροστά στου δόρατός σου την ορμή?

Στιγμή δε δείλιασες... με δύναμη το δόρυ εκσφενδόνισες, το νήμα της ζωής του φοβερού εχθρού να κόψεις... Τσακίστηκε το όπλο σου, χίλια κομμάτια το κοντάρι πάνω στη φοβερή ασπίδα, την καλοδουλεμένη... πέντε πτυχές, τις δυο θα διαπεράσει... Χρυσός, το δώρο των θεών... η αιχμή το σώμα δε θ΄αγγίξει... Το δεύτερο κοντάρι του πρώτου την πορεία και την τύχη την πικρή θε ν' ακολουθήσει...

Τι να σκεφτόσουν, Αμαζόνα, όταν το δόρυ του ισόθεου μ' ορμή στο στήθος σε χτυπούσε, στη ματωμένη άμμο σ' έριχνε ένα μ' αυτή για να γενείς? Ποιες σκέψεις άραγε να πέρασαν σε μια στιγμή μπροστά σου?


Τι ένιωσες, πώς ένιωσες όταν το χέρι του ανδρός που τη ζωή σου πήρε, την κρύα προσωπίδα από το κεφάλι σου τραβάει, το βλέμμα του εχθρού του νικημένου ν' αντικρίσει? Ποτάμι τα χρυσά μαλλιά - δώρο θεών κι αυτά... κάθε χρυσό - μες το ποτάμι του αίματος βουτηγμένα...

Δύο ρίψεις δόρατος... δύο χαμένες ευκαιρίες το στόχο για να βρεις... Μα ακόμη και στου θανάτου το κατώφλι, ο έρωτας καραδοκεί... Και βρίσκει πάντα στόχο...

Πώς χάνονται οι αισθήσεις? Πώς παγώνει ο χρόνος? Τι είναι αυτό που ανοίγεται όταν τα μάτια συναντιόνται και το βλέμμα σώμα ψυχή τα διαπερνά και στην καρδιά φωλιάζει?

Σκόρπισε ο θυμός, συγκίνηση ευθύς για να καλύψει το κενό απλώνεται... Τίποτα δεν είναι γραφτό του κενό κι αδειανό να μείνει... Λύγισαν τα γόνατα, κι η ασπίδα που σε τύλιγε, στο χώμα πεταμένη... Αγκαλιά μ' αυτό που αγνοούσες την ύπαρξή του, να του χαϊδεύεις τα μαλλιά, το πρόσωπο, το αίμα από τα μάγουλα πασχίζεις για να διώξεις...


Κόκκινο το αίμα που χάνεται... ροδαλά τα μάγουλα να ξεπροβάλλουν από κάτω... Βλέμματα που χαϊδεύουν το ένα το άλλο, ανάμεσα σε θάνατο και πόνο... Και το μοναδικό μα και στερνό φιλί τα χείλη που θα δέσει, είναι κι αυτό που το κενό ευθύς θα ξαναφέρει... Δάκρυα και συγκίνηση που θα χαθούν, κι η οργή στα γέλια του Θερσίτη πίσω σου, το χρόνο θα κινήσει... ξανά. Και πόσο πιότερη οργή το νου σου θα τυλίξει, όταν το δόρυ του θρασύδειλου, στο μάτι το άψυχο, του έρωτά σου του νεκρού θα καρφωθεί...

Κι οργή τα χέρια σου με το λαιμό του θα τα πλέξει... Άψυχος ο βέβηλος, δίπλα σε ό,τι πιο πολύ αγάπησες κι ας ήταν για μια στιγμή, ένα βλέμμα, μια πνοή, ένα φιλί...

Τι νά νιωσες, ισόθεε, κοιτώντας τα χέρια σου μες τη ζεστή σκηνή σου? Το αίμα κι αν ξεπλύθηκε, μες την ψυχή σου απλώθηκε, την τύλιξε, την κάλυψε, ένα μαζί της έγινε...

...

Πώς παίζεις, Έρωτα, με τις ψυχές? Συνείδηση δεν έχεις? Τυλίξου με τον φωτεινό μανδύα της περηφάνιας, στο γύρο του θριάμβου να χαθείς... μα μην γυρίσεις πίσω σου να δεις στο άρμα σου ποιους σέρνεις ...

18 σχόλια:

  1. ... ο Αχιλλέας τραυματίζει θανάσιμα τη βασίλισσα των Αμαζόνων, Πενθεσίλεια. Όμως, λίγο πριν ξεψυχήσει, τα βλέμματά τους διασταυρώνονται και ο Αχιλλέας νιώθει να τον κυριεύει ένας ακαριαίος έρωτας για την όμορφη Αμαζόνα. Είναι πολύ αργά όμως (ο Αχιλλέας είχε ήδη κάνει την επιλογή του) και καθώς η ζωή εγκαταλείπει το ποθητό κορμί που σφίγγει στην αγκαλιά του, ξεσπάει σε λυγμούς επειδή δεν θα αποκτήσει ποτέ εκείνη που ερωτεύτηκε..

    Εξαιρετική ανάρτηση!!!
    Αυτη η ιστορία αγάπης μου αρέσει πολύ..δυο ματιές που συναντήθηκαν λίγο πριν το τέλος..και είδαν αυτο που ήξεραν και οι δύο..

    Υπέροχη Νaxion..το ίδιο και η μουσική!
    Καλημέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λάλησε ο Κούκος στα βουνά και στα λαγκάδια!
    Φάνηκαν τα πρώτα χελιδόνια!
    Και καλώς ορίσαμε τον Neophon percnopterus.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Kαλημέρα Naxion μου...Έχουν γίνει πολλές εικασίες από διάφορους, για το αρχικό κείμενο του Αρκτίνου, από το οποίο έχουν μείνει μόνον οι δύο πρώτοι στίχοι...Έχει διασωθεί μια περιλήψη της Αιθιοπίδας από τον Φώτιο(που δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ακόμη μιας και είναι στα Γερμανικά, αλλά την μνημονεύει -ευτυχώς- ο Κακριδής), ενώ η Μικρή Ιλιάς του Κοΐντου Σμυρναίου, μάλλον με μελετημένη απομίμηση του ύφους του Ομήρου μοιάζει, και με στοιχεία που δεν μπορούν να αξιολογηθούν σοβαρά...Ωραία είναι η ιστορία αυτή, αλλά δεν με συγκινεί πια...Ίσως φταίει που την έχω ψάξει πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μια μικρή διόρθωση: Ο Φώτιος στα Ελληνικά έγραφε, απλά οι δημοσιευμένες μελέτες είναι από Γερμανούς ερευνητές...Κι εγώ Γερμανικά δεν μιλάω...Ευτυχώς όμως μιλούσε ο Κακριδής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα Artanis!

    Η εν λόγω ιστορία από μόνη της θα μπορούσε να ζητήσει ένα δικό της έπος, απόδειξη η προσοχή που έδειξαν καλλιτέχνες αλλά και "μεταομηρικοί" ποιητές και λόγιοι στα όσα εκφράζει ή θα μπορούσε να εκφράζει... Του Κουϊντου του Σμυρναίου πολύ φτωχά και παραπλήσια του ύφους του "Αλεξάνδρου Βίος" του Ψευδοκαλλισθένη. Από τις 5 σειρές των όσων έγραψε ο Αρκτίνος τα οποία διασώθηκαν μέσα από τη "Χρηστομάθεια" του Πρόκλου, ούτε καν μια ιδέα δεν μπορείς να πάρεις, και τις περίληψεις βυζαντινών λογίων και του Πατριάρχη Φώτιου ούτε να τις σχολιάσω δε θέλω, πόσο να τις δω... μου φτάνει που βλέπω κάτι νεκρόφιλες αναφορές στον Αχιλλέα αριστερά δεξιά, με αποκορύφωμα στο "Οι Γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας" που περιγράφει τον ..."βιασμό"...

    Αφού λοιπόν η τραγωδία του Χαιρήμωνα, "Αχιλλεύς θερσιτοκτόνος" δε διασώθηκε, προτιμώ το λιτό κι απέριττο απόσπασμα που συναντούμε στην Επιτομή της Βιβλιοθήκης του Απολλοδώρου κι ακούει στο όμορφο:

    Η Πενθεσίλεια, κόρη της Οτρηρής και του Άρη, σκότωσε άθελά της την Ιππολύτη κι εξαγνίστηκε από τον Πρίαμο. Αυτή σε μια μάχη σκότωσε πολλούς, ανάμεσά τους και τον Μαχάονα. Φονεύτηκε όμως από τον Αχιλλέα, που μετά το θάνατό της αγάπησε την Αμαζόνα και σκότωσε το Θερσίτη που τον ειρωνεύονταν.

    ...και με λίγη φαντασία πλάθεις τον κόσμο που του αξίζει για να σταθεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλή Άνοιξη και σε σένα Κουπάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα Edelweiss!

    Δεν ξέρω, προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου "κομμάτια" η συγκεκριμένη ιστορία. Αλλά δυστυχώς ο ερωτισμός των αρχαίων ημών προγόνων καλύφτηκε από το ανέραστο της νεώτερης θρησκείας που δαιμονοποίησε ό,τι πιο όμορφο υπήρξε ποτέ... τον θείο Έρωτα...

    Τα αποτελέσματα καθημερινά, γύρω μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Την αναφορά στην νεκροφιλία την έχω διαβάσει κι εγώ, και έιναι γελοιωδέστατη...Για πολύ καιρό έψαχνα και το κείμενο της Πενθεσίλειας του Κλάιστ,απλά και μόνον για να το μελετήσω, αλλά χωρίς τύχη...Τελικά προτίμησα να μείνω σ' αυτά που πίστευα εγώ για την Βασίλισσα και την μονομαχία της με τον Αχιλλέα και να αφήσω κατα μέρος τις οποιεσδήποτε αναφορές και μελέτες, ειδικά από ανθρώπους που συμπεραίνουν αυθαίρετα, με το δικαίωμα της αυθεντίας...Μένω στην πολιτικά σωστή απόδοση του Εξηκία, με την Πενθεσίλεια ενδεδυμένη τα όπλα της, και όχι μισόγυμνη με τους κοντούς χιτώνες και εντελώς άοπλη...
    Η υπερανάλυση πάντως, σκοτώνει το όνειρο, αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Οπότε Artanis, μένουμε στα όσα νιώθουμε εξαρχής διαβάζοντας την ιστορία... Καθώς τι είναι πιο πιστευτό, το να σκοτώσει μια σιδερόφραχτη αμαζόνα που εν συνεχεία θα δει το πρόσωπό της αφού τις αφαιρέσει την περικεφαλαία, ή θα φονεύσει μια καλλίγραμμη παιδούλα ντυμένη με αέρινα πέπλα την οποία εν συνεχεία θα βιάσει για να τον επιπλήξει (ποιος?) ο Θερσίτης...?

    Δε νομίζω ότι ό Όμηρος περιγράφοντας τον Αχιλλέα να μας έδωσε την εντύπωση ότι περιγράφει ένα κτήνος, ένα ζώο... άσχετα πώς μεταφέρουν κάποια άλλα ζώα την ιστορία ως τις μέρες μας που ακούει απλά στο προβλέψιμο "δυσφήμιση" καθετί ηρωικού, καθετί ελληνικού, καθετί μη χριστανικού...

    Φιλιά στη ΝΖ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ξέρεις το συζητούσα αυτό τις προάλλες με μία καθηγήτρια κλασσικών (έτσι λέγεται εδώ το μάθημα οπου αναλύουν τα έπη, στο high school) σχετικά με την ανωτερώτητα του Έκτορα απέναντι στο τυφλό μίσος του Αχιλλέα(!!!)...Της είπα λοιπόν, πώς δεν υπάρχει τυφλό μίσος, απλά σωστή διαχείρηση της οργής, καθώς και επιτυχία του σκοπού...
    Επειδή έχω δηλώσει θαυμάστρια του Πατρόκλου, στην περιγραφή της μάχης διεκδίκησής του νεκρού σώματός του, ανακαλύπτουμε την πρόθεση του Έκτορα και των Τρώων να κακοποιήσουν και να ακρωτηριάσουν το σώμα...Γιατί να διαφέρει η πρόθεση από την ίδια την πράξη, ειδικά κατά την ώρα της μάχης, όπου οι αποφάσεις και οι αντιδράσεις είναι στιγμιαίες;
    Απλά ο Αχιλλέας αποδείχτηκε πιο αποτελεσματικός, εκεί που όλοι οι άλλοι μαζί, απέτυχαν...Αυτό δεν τον κάνει κτήνος, αλλά άριστο πολεμιστή...Προσωποποιεί το μίσος, το διαχειρίζεται ως ένα προσωπικό στοίχημα...Κι όποιος τον προκαλεί εξαλείφεται...
    Φυσικά κατέστρεψα την ημέρα εκείνης της καλής (και Ελληνικής καταγωγής) καθηγητριούλας... Μπορεί και την βδομάδα...
    Αλλά μ' άρεσε...Αυτό με κάνει κτήνος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Είθισται στη μάχη (βρίθει πληροφοριών η Ιλιάδα) να αφαιρείται ο οπλισμός από σημαντικούς εχθρούς ως λάφυρο και να σκυλεύεται κι ο ίδιος... Όπως κι αν φαίνεται, όπως κι αν ακούγεται δεν είναι κι ό,τι πιο λογικό να κρίνουμε μια παλαιότερη εποχή από οπτική γωνία μιας νεώτερης... Ανόμοια πράγματα προς σύγκριση. Άλλωστε αν μπορούσαν οι πρόγονοί μας να μας κρίνουν, είναι σίγουρο ότι θα έκοβαν τις φλέβες τους για την κατάντια των απογόνων τους...

    Δε νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός "ανωτερότητα" ταιριάζει στον Έκτορα και φαντάζομαι σε μια εποχή όπου η ανδρεία και το θάρρος εξυμνούνταν, ο Έκτορας δεν είχε και το καλύτερο όνομα... Αντιθέτως ο Αχιλλέας αν και γνώριζε τη μοίρα του, την αποδέχτηκε και συμφιλιώθηκε μαζί της. Ανδρείος ως το θάνατο...

    Κι ο λόγος που ο Θερσίτης εξοργίστηκε κι "επιτέθηκε" κατά του Αχιλλέα μετά το θάνατο της Πενθεσίλειας είναι απλά για το γεγονός ότι ο τελευταίος επέστρεψε σώμα και πανοπλία της στις Αμαζόνες για να ταφεί με τιμές. Αυτό ονομάζω προσωπικά ανωτερότητα...

    Και καλώς κατέστρεψες τη μέρα της κυρίας... :)

    Αλλά μην την ψάχνεις... εδώ εκθειάζεται σε διάφορους χώρους ο Θερσίτης που την λέει στον Αγαμέμνονα, στον Αχιλλέα και στον έναν και τον άλλο, φτάνοντας στο σημείο να τον περιγράφουν ως αριστερό προοδευτικό "που τα χώνει στη βασιλεία"... Τι κι αν ο Όμηρος σιχαίνεται και μόνο που τον αναφέρει... Ο καθένα βλέπει και βρίσκει αυτό που θέλει σε μια ιστορία, ανάλογα με την οπτική γωνία του και τις παρωπίδες που φοράει επί του ξερού του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ε όχι και αριστερός προοδευτικός ο Θερσίτης επειδή "την λέει" στον Αγαμέμνονα...Δηλαδή ο Αχιλλέας που τον λούζει με διάφορα "κοσμητικά" επίθετα, τί είναι; Μετανοημένος ιμπεριαλιστής, συνειδητοποιημένος αναρχοαυτόνομος;
    Λολ, λολ, λολ, τί άλλο θα ακούσω...
    Τεσπα, ας διαβάσουν αυτόν τον έρμο τον Όμηρο τουλάχιστον, και μετά ας βγάζουν συμπεράσματα...Ό,τι θέλει λέει ο καθένας...Όσο για τον Θερσίτη, το καταευχαριστήθηκα: ένας μύθος λέει πώς της έβγαλε τα μάτια, ενώσο την κρατούσε ακόμα ο Αχιλλέας στην αγκαλιά του και έκλαιγε για τον χαμό της...Καλά τον έκανε...(ΚΙ εγώ παράλλαξα τον μύθο αυτό...) Και τον Διομήδη όμως που ζήτησε τον λόγο και είναι το θέμα στην χαμένη τραγωδία "Αχιλλέας Θερσιτοκτόνος" δεν νομίζω να τον συμπαθησα ποτέ...Και τον Οδυσσέα επίσης, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...
    Καλό Σ/Κ να έχεις, σε φιλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εντάξει κι εγώ αυτόν τον "πολυμήχανο" Οδυσσέα ποτέ δεν τον είδα με καλό μάτι... Ίσως επειδή την πονηριά ποτέ δεν την χώνεψα, δεν ξέρω. Φιλιά! Κι έστω και καθυστερημένα, ελπίζω να είχες ένα όμορφο Σουκου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εναν αναστεναγμό να εναποθέσω σε τούτη την Ανάγκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Υπέροχη ανάρτηση!!!
    Πες μου σε παρακαλώ.. είναι δικού σου ποίημα ή το βρήκες κάπου???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλησπέρα στον ανώνυμο φίλο! Αν εξαιρέσεις τις πληροφορίες για την Ασπίδα του Ήρωα που είναι του Ομήρου, της φαντασίας μου τα υπόλοιπα...

    Χαίρομαι που σου άρεσαν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητέ Νaxion,
    Εκπληκτικό το ποίημα σου! Όσο το διάβαζα αναρωτιόμουν ποιος το έχει γράψει...Πολύ ωραίο! Ήθελα να γράψω κάτι με ανάλογο θέμα και τυχαία "έπεσα" πάνω στο blog σου, ψάχνωντας στο google. Θα γίνω αναγνώστρια σου...
    Αν θέλεις μπορείς και εσύ να επισκεφθείς το blog μου
    http://erospsyxh.blogspot.com/
    Εκεί δημοσιεύω δικά μου "ποιήματα" Θα εκτιμούσα πολύ τη γνώμη σου.Αν σου αρέσουν θα χαιρόμουν να γίνεις ανάγνώστης μου! Εννοείται πως η πρόσκληση μου ισχύει και για όλους τους φίλους του blog!
    Στέλνω σε όλους μια ευχή! Να γελάτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ιωάννα, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια! Χαίρομαι που σου άρεσε, και μου θύμισε να ασχοληθώ λίγο και μ' αυτό το ξεχασμένο blog :)

    Κρατώ την ευχή σου, άλλωστε μέσα στο γέλιο όλα συνυπάρχουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή