Αγγίγματα

Άγγιξέ με...

Χάσε το μυαλό σου εκεί που έχασα το δικό μου, πλέξε τα όνειρά σου με εκείνα που μοιάζουν δικά σου μα που είναι δικά μου κι ας μην είναι κανενός... Τα ορφανά και σπασμένα όνειρα ανήκουν σ' όλους, καθένας δικαιούται το κομμάτι που του ταιριάζει, που νομίζει ότι του ταιριάζει...

Ψάχνοντας σ' ατέρμονα μονοπάτια, ακολουθώντας κίβδηλα όνειρα, αγγίζοντας ξεφτισμένες στιγμές...

Απολεσθέντα όνειρα και ρωγμές στο χρόνο... Πού είναι όλα όσα σε καθήλωσαν και σ' έσερναν σ' ένα άρμα που ξέφρενα ορμούσε παρασύροντας κάθε άσχημο στη διάβα του...

Αγγίγματα χωρίς επαφή, επαφή χωρίς άγγιγμα ψυχής... Ποιο βαραίνει άραγε περισσότερο στη ζυγαριά της ψυχής σου ή της συνείδησής σου...


Μπες...

Κινήσεις με πάθος που ντύνουν τον έρωτα και περιγράφουν την αγάπη... Μένοντας μόνη η αγάπη απλά περιγράφει το στατικό και την απώλεια των πρώτων. Δε θα φύγει ποτέ η αγάπη, μα ορφανή χωρίς πάθος κι έρωτα απλά θα γυροφέρνει αέναα και θα φυτοζωεί...

Τι είσαι τελικά.. Αν όχι όλα όσα ορίζουν οι αισθήσεις και η ζωή, μια πρόταση χωρίς σημεία στίξης που θα διαβαστεί κι αντίστροφα... Ένας σπασμένος κρίκος, αδύναμος, που δεν άντεξε στην πίεση ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω... ένα ξωτικό που βρίσκεται πάντα εκεί, κοντά στην πηγή των αισθήσεων...

Ξωτικά... Αιθέριες υπάρξεις, δημιουργήματα της φαντασίας μας, αναλλοίωτες μορφές που περιγράφουν τα όσα θα θέλαμε να αγγίξουμε, τα όσα μας κατατρέχουν και στα σύννεφα μας οδηγούν...

Σύννεφα... Ορίζουν συναισθήματα, κατευθύνουν τα όσα νιώθεις, κρύβουν τα όσα αισθάνεσαι, διώχνουν τα όσα θέλεις, κρύβουν το φως μαζί και την ίδια σου την ψυχή...

Φως... Ναι, ξημερώνει και πάλι... αχνοφαίνεται μια ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στον ορίζοντα... κι ό,τι έρχεται φέρνει κι άλλα μαζί του που θα γεμίσουν τα όσα μείναν άδεια... κι ό,τι φεύγει απλά αφήνει στίγματα στα τοιχώματα της ψυχής σου, σαν έπιπλο που τραβήχτηκε κι άφησε μια γραμμή στον τοίχο που ακουμπούσε...